Szlifowanie jest najczęściej stosowaną obróbką posadzek drewnianych w ramach przygotowania powierzchni, która ma być poddana lakierowaniu lub olejowaniu. Mówi się, że dobre szlifowanie to połowa sukcesu. Nowoczesne szlifierki i urządzenia pomocnicze gwarantują uzyskanie gładkiej i tylko w niewielkim stopniu zapylonej powierzchni.

Historycznie posadzki drewniane obrabiano ręcznie za pomocą ostrego narzędzia - kawałka szkła lub ostrego metalu - cykliny. Praca była żmudna i wymagała siły i cierpliwości. W ten sposób obrabiano powierzchnie ozdobnych parkietów w pałacach, dworach i bogatych domach. Na tak przygotowaną posadzkę nanoszono gorący wosk lub rzadziej olej. W uboższych domach mieszkalnych, gdzie kładzione były podłogi drewniane w formie desek, zazwyczaj nie cyklinowano drewna po jego ułożeniu - deski były cięte i obrabiane w procesie ich przygotowania, a po montażu ich powierzchnia pozostawała surowa lub była zabezpieczana olejem czy pokostem.

Szlifowanie "jodełki" ułożonej diagonalnie

Szlifowanie "jodełki" ułożonej diagonalnie	1. szlif 40 (36) 2. szlif 60 3. szlif 80 4. szlif 100 (120)

Szlifowanie parkietu ułożonego w kwadraty - diagonalnie

Szlifowanie parkietu ułożonego w kwadraty	1. szlif 40 (36) 2. szlif 60 3. szlif 80 4. szlif 100 (120)

Przy szlifowaniu jodełki, kwadratów i cegiełki (dla uzyskania pełnego efektu, jaki dają te wzory) należy ostatni szlif przeprowadzić wzdłuż włókien drewna (szlif 4).

Kolejność szlifowania: wzór jodełki - efekt końcowy - neutralny wygląd podłogi

Etapy szlifowania 1 2 3 4 na koniec	Gradacja taśmy 30/36/40 60/80 60/80 100/120	kierunek równolegle do ściany pomieszczenia poprzecznie do pierwszego szlifu równolegle do ściany pomieszczenia poprzecznie do trzeciego szlifu

Wzór kwadraty - efekt końcowy - podkreślenie wzoru

Etapy szlifowania 1 2 3 4 na koniec	Gradacja taśmy 30/36/40 60/80 60/80 100/120	kierunek wzdłuż przekątnej pomieszczenia poprzecznie do pierwszego szlifu równolegle do ściany pomieszczenia poprzecznie do trzeciego szlifu

Kierunki szlifowania desek

Desek z miękkiego drewna jak sosna, świerk, jodła nie należy szlifować prostopadle do słoi drewna ze względu na dużą ilość sęków oraz miękkość drewna. Szlifowanie w poprzek wyjątkowo mocno wybiera miękkie warstwy drewna, zaś twarde sęki wraz z ich przyrostami, w wyniku poddawania się gumy walca szlifierskiego i materiałów ściernych, pozostają niedoszlifowane (wybrzuszone).  W efekcie, po nałożeniu lakieru, który uwydatnia wszelkie niedoskonałości, posadzka drewniana jest nierówna (wyboista).
W poprzek słoi szlifuje się wyłącznie stare, malowane farbą deski i można to wykonać jedynie podczas szlifowania zgrubnego, zbierającego farbę.
Deski twarde (dąb, buk, jesion) można szlifować prostopadle do słoi, jednak korzystniej dla optyki całej posadzki jest unikanie takiego szlifu.
Należy unikać szlifowanie prostopadłego do słoi drewna również przy ostatnich dwóch szlifach wykańczających tzn. materiałem szlifierskim o gradacji 60 i 100 lub 80 i 120.

Szlifowanie boków
Do szlifowania boków nowo ułożonego parkietu oraz miejsc mało dostępnych używa się szlifierek krawędziowych lub kątowe, stosując trzy rodzaje materiału szlifierskiego, tj. o ziarnistości 40, 80 i 100. Prawidłowa praca szlifierką krawędziową, podobnie jak cykliniarką na materiał ścierny bezkońcowy, pozwala uzyskać bardzo dobrą jakość powierzchni szlifowanej i zaoszczędzić dużo czasu. Krawędziarka daje równo wyszlifowaną powierzchnię, co jest prawie niemożliwe przy stosowaniu szlifierki kątowej. Praca szlifierką krawędziową jest dokładniejsza, bezśladowa, czystsza i z nieporównywalnie mniejszą ilością pyłu.

Ustawienie maszyny
Tarcza dobrze ustawionej krawędziarki powinna zbierać w 2/3 powierzchni papieru szlifierskiego. Do prawidłowego ustawienia maszyny służą ustawne, obrotowe kółka. Kółka, po zluzowaniu nakrętki kontrującej, można wysunąć z obudowy do odpowiedniej wysokości.
Podczas szlifowania maszynę prowadzi się od strony lewej ku prawej dość szybkimi ruchami kolistymi. Takie prowadzenie krawędziarki nie zostawia dużych i głębokich śladów po szlifowaniu. Ważne jest, by nie dopuszczać do przypalania materiałem ściernym parkietu, czy desek. Tępy materiał ścierny zostawia brzydkie, brunatne zakola, które często są zalakierowywane. Niestety są one powodem do reklamacji.

Wygładzanie powierzchni i polerowanie
Popularną maszyną do wykańczania powierzchni parkietu jest maszyna talerzowa zwana popularnie polerką. Maszyna ta ma wielorakie zastosowanie: można nią przeszlifować podkład, można jej używać do zdjęcia twardzieli z jastrychu, usunąć stary klej, oczyścić wykładzinę dywanową, polerować drewno i marmur, olejować i woskować parkiet, wykonać szlifowanie międzywarstwowe, zabezpieczyć i pielęgnować lakier na parkiecie.

Maszyną wykonuje się wygładzanie szlifowanej powierzchni parkietu, które pozwoli zlikwidować cienie na parkiecie powstałe przy nawrotach szlifierki i okrężnych ruchach krawędziarki.
Aby prawidłowo wykonać wygładzanie i aby było ono skuteczne, należy wykonać łącznie dwa szlify więcej i użyć siatek szlifujących o ziarnistości 80, 100 lub 120.
Wygładzanie na niewiele jednak się zda, jeżeli szlifowanie nie będzie wcześniej przeprowadzone na wysokim, fachowym poziomie.
Wielość zastosowania maszyny talerzowej sprawia, że urządzenie to jest nieodzowne przy pracach parkieciarskich i posadzkarskich.

Opracowanie: Jarosław Kurnikowski

Profesjonalny Parkiet Nr 3/47/2009

[ Powrót na górę strony ]